احسان (صابر ابر): کسایی که پشت سر هم یه فیلمو دوبار تماشا می کنن به نظر آدمای عجیبی میان اما این احساسیه که نمی شه به همه توضیحش داد ... وقتی هنوز شخصیتای یه فیلم تو ذهنت زنده ن و دارن نفس می کشن می تونی روی پرده به چشماشون خیره بشی، می تونی باهاشون حرف بزنی، می تونی سرنوشتشونو تغییر بدی، اینطوری می تونی واقعیتو به شکل خواب و رویا بازسازی کنی ... می تونی توی صندلی سینما فرو بری، لحظه ای که چراغا خاموش میشن معجزه اتفاق می افته ... درست تو لحظه ای که حس می کنی هیچ راهی برای فرار باقی نمونده ... مهم فقط اینه که با همه توانت بتونی ادامه بدی، همه چی درست از همین جا شروع میشه ... ::  اینجا بدون من (بهرام توکلی، 1389)  ::