|
یک سوژه خوب با خودکشی پایان‌بندی / یادداشت پژمان خلیل زاده برای فیلم «زالاوا»
::
29 مرداد 1401 ::
|
یادداشت پژمان خلیل زاده برای فیلم «زالاوا» |
ماهنامه «برش های کوتاه»:
در سیر تاریخ ژانری و گونه‌ای سینمای ایران همیشه ژانر وحشت مورد تنگ‌نظری و میان‌مایه‌گی قرار گرفته است و عملا در سینمای غرق شده‌‌مان در باتلاق رئالیسم اجتماعی، ترسناک جایی ندارد.
ارسلان امیری در نخستن گام‌های سینمایی خود در حیطه کارگردانی به دنبال روایت یک سوژه بغرنج بین ابهام خرافه و ترس ماورایی رفته و در بستر پیرنگش آن را بارور می‌کند. ماجرای اصلی قصه «زالاوا» در مورد دهکده‌ای است در سال‌های قبل از انقلاب که جن‌زده شده و فرمانده پاسگاه آنجا می‌خواهد حقیقت را روشن کند. یک تم خطی برای پیرنگی که می‌تواند تولید کننده سوسپانس ژانری باشد. فیلم در قالب داستانگویی و دراماتورژی خود دقیقاً با همین روند از پرولوگ، پرده نخست را به خوبی کلید زده و تمپوی تریلر معمایی - وحشت را پایه‌گذاری می‌کند. البته باید این را هم گفت که ضعف‌های تکنیکی در فرازهایی از فیلم باعث لکنت بصری بدی می‌شود و دوربین فیلمساز در برخی میزانسن‌ها آماتوری عمل می‌کند و در دکوپاژ با گیج شدن، سوژه‌ها را مختل شده نمایش می‌دهد. برای مثال سکانس جن‌گیری در آن کلبه که دوربین شروع حرکت را آی‌لول گرفته و بیرون آمدن مرد جنگیر از کلبه در چند نمای لو-انگل و آی‌لول و های-انگل سرگردان می‌شود تا حدی که جمعیت باعث اخلال در کادراژ قاب‌ها می‌شوند. تا اینکه سر میزانسن افسر نظامی، دوربین آرام گرفته و میزانسن سوژه را میابد.
>> برای مطالعه متن کامل مطلب
یا مطالب
فوق، نسبت به تهیه نسخه الکترونیک نشریه شماره
19
اقدام کنید
منبع:
اختصاصی «برش های کوتاه»
363
-
سردبیر
|
کامنت های مرتبط با
مطلب فوق |
|
|
|
ارسال کامنت برای مطلب
فوق |
|
|
|
