|
«مجبوریم» می توانست به یکی از مهم‌ترین فیلم‌های درمیشیان بدل شود ...
بی شناسنامه ها
::
18 خرداد 1401 ::
ماهنامه «برش های کوتاه»:
جامپ‌کات‌های پی درپی، دیالوگ‌های مواج در بسترِ ملتهب سیاهی‌ها و البته شخصیت‌هایی که از تاریکی به سوی تاریکی مطلق رهسپار می‌شوند، از مشخصه‌های آثار رضا درمیشیان بوده است، همیشه. او به مانند آثار پیشین خود در «مجبوریم» نیز سراغ سوژه‌ی داغ و بحث برانگیزی رفته است: ماجرای زندگی بی‌شناسنامه‌ها در پایین شهر. اما این ویژگی‌ها در این اثر تا چه میزان مورد استفاده قرار گرفته است؟ دوربین او در یک صبح بارانی درست از وسط زندگی کارتن‌‌خواب‌ها و معتادان برمی‌خیزد و با دنبال کردن دختری نوجوان خیلی زود خط داستانی خویش را به مخاطب عرضه می‌کند.
داستان با اولین گره‌ی خود که پرسشی‌ست بنیادین به مثابه یک قلاب به گردن مخاطب می‌افتد. چه کسی لوله‌های گلبهار را بسته است؟ اما این پرسش تا چه اندازه می‌تواند برای مخاطبی که شناخت درستی از گلبهار ندارد حائز اهمیت باشد؟ در ادامه درمیشیان به جای پرداخت شخصیت گلبهار، او را رها می‌کند و تمرکز خویش را روی زندگی یک وکیل دل‌سوز با بازی نگار جواهریان قرار می‌دهد. بی‌قراری یا شاید دام کلی‌گویی این‌بار بدجوری درمیشیان را به مخمصه انداخته است. چرا که مشکل عدم پردازش شخصیت حتی در کاراکتر این وکیل نیز کاملا مشهود است به گونه‌ای که او تا به آخر تنها بدون هیچگونه کنش دراماتیک یا اکتِ جذاب فقط مانند یک گزارشگر وقایع را به پیش می‌برد. در یک کلام می‌توان گفت شخصیت او و دیگر شخصیت‌ها نه تنها در خدمت ساختار نیستند بلکه سرگردان رها شده‌اند تا روایت را نه آن‌ها بلکه دوربین به دست بگیرد ...
>> برای مطالعه متن کامل مطلب
یا مطالب
فوق، نسبت به تهیه نسخه الکترونیک نشریه شماره
17
اقدام کنید
منبع:
اختصاصی سایت «برش های کوتاه»
237
-
سردبیر
|
کامنت های مرتبط با
مطلب فوق |
|
|
|
ارسال کامنت برای مطلب
فوق |
|
|
|
